Ik zal wellicht niet de eerste zijn, die bij het schrijven van enkele woorden over de nieuwe plaat van Tuur Florizoone het woord “pandemie” gebruikt. Misschien ben ik, dankzij de goede diensten van ons aller nationaal postbedrijf, wel de laatste, maar dit geheel terzijde. De Covidpandemie was / is voor niemand leuk, maar voor zorgpersoneel, horeca-uitbaters en artiesten weegt ze toch nog wat zwaarder dan voor mensen, van wie het inkomen of de gezondheid niet meteen heel erg onder druk staan. Het is in die omstandigheden dat Tuur Florizoone, van nature een redelijk druk bezig baasje, komt aanzetten met zijn eerste (!!) soloplaat, die niet geheel toevallig de titel “Night Shift” opgeplakt kreeg: Tuur maakte de plaat namelijk letterlijk helemaal in zijn uppie op momenten dat het huis stil was, de kinderen in bed lagen en de meeste mensen in dromenland vertoefden.

Waar dat toe zou leiden, konden volgers van het fenomeen Florizoone wel enigszins voorspellen: zoals ongeveer alles wat de man doet, is doordrongen van virtuositeit, technische hoogstandjes, waarbij de grenzen van de mogelijkheden van de accordeon verkend worden en vooral een grenzeloze muzikaliteit, die zowel jazz- als folkcomponenten kent en die je, zonder al te veel schroom, als “filmisch” of “beeldrijk” kunt omschrijven. Als de nacht valt, komt heel vaak ook de weemoed om de hoek kijken en dat is, zo vind ik toch, de toonaard waarin veel van de nieuwe composities zich situeren, al is er niet alleen tristesse, zeker niet: het duo “Wa vinde gij” en “Hmpf” biedt heel grappige momenten en invalshoeken, die alleen te vinden zijn bij mensen, die hun instrument door en door kennen.

Voor het overige domineren nochtans de herfstkleuren in nummers als “To Autumn”, “Cap Griz,Nez” of “Galway”. Bij “As they Sleep” hoef ik geen tekening en” Governing Belgian Style” kon bezwaarlijk een betere titel gekregen hebben: dit danst en deint alle richtingen uit en het verenigt melodielijnen en klanken, die op het eerste gehoor totaal niet bij elkaar passen. Belgischer bedenk je ze niet, net zomin als “Buzz” ooit een andere titel had mogen of kunnen krijgen. “De kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat” doet vanzelfsprekend aan L.P. Boon denken, en weerspiegelt bijzonder knap de wrange toon, die Boon hanteerde bij het beschrijven van de moord op het jonge meisje en het contrast kan niet groter zijn dan dat met “Omdat ik van je hou”, de bewerking van de RvhG-klassieker: hier stroomt de liefde uit elk luchtgaatje van Tuur’s Bugari accordeon en wie hier geen kippenvel bij voelt, die moet zich dringend laten nakijken.

Een tweede cover komt van bij Brassens, wat mij betreft de allergrootste der Fransen. Zijn “Je me suis fait tout petit”, in wezen een liedje over de totale onderwerping, die in De Liefde ingebakken zit en er bij verwacht en verondersteld wordt, krijgt bij Tuur een erg sobere lezing, die mij doet vermoeden dat die onderwerping voor hem niet meteen zwaar om dragen is. In elk geval is deze solo debuutplaat er eentje om nederig het hoofd bij te buigen en “Merci Monsieur” te prevelen, al zouden “Maestro” of “Maître” wellicht nog meer op hun plaats zijn. Nog maar eens een geweldige plaat, dus. Ooit zal iedereen het geweten hebben!

(Dani Heyvaert)